Нацагдоржийн гэрийн буурин дээр

Найрагчийн нутагт шүлэг бичнэ гэдэг
Над шиг хүнд оргилд мацах шиг хэцүү
Наалдацгүй тоосго шиг эвлээгүй мөрүүдийг минь
Найргийн тэнгэр доогтой ширтэх шиг санагдана
Богинохон насныхаа алаг түүхээр

Бор зүрхэнд минь баяр гуниг шингээсэн
Эрхэм таны нутагт шүлэг бичихгүй явна гэдэг
Энэ л насны ганц гаслан болмоор!
Багшдаа золгочихоод баяртай гэлгүй явчихсан
Балчир шавийн засрахгүй алдаа баймаар!
Гүний хоёр нуур хөх тэнгэрийн доор
Гүн бодол шиг санаа алдан байна.
Ахуй сэтгэлийг дэн дун болтол уярааж
Аягын шаргал намаржаа хоймор шиг налайна.
Цэрвүү холын униарт, Хэрлэнгийн мянган уулс
"Цэнхэрлэн харагдах"-ыг зүрх хайлтал дуулна.
Яг энэ нутагт намрын хүйтэн үүрээр
Ядуу тайжийн гэр бөмбөсхийтэл цочсон юм.
Уй зовлонг анхныхаа дуугаар гэрээс элдэж
Уран Пагмаас хүү нь тасран унасан юм.
Ай тэгэхэд ямар хүн ирж байгааг
Аягын намаржааныхан даанч мэдсэнгүй.
Ариун найргийн шүтээн болох хувьтныг
Аав ээж нь ч тийм гэж санасангүй
Эрдэнэ мэт агуу суутан заларч байгааг
Эх орон нь хүртэл тэгэхэд ажирсангүй...
Ухаант ардын минь цэцэн дууны аялгуу
Уураг сүүтэй хамт биед нь шингэж
Учирваас саламгүй үлгэр туульсын хүүрнэл
Ухаан орсон цагаас сэтгэлийг нь гэрэлтүүлсэн юм.
"Арван тавтайгаасаа энэ төрийн төлөө зүтгэж
Аяны урт замыг жигүүрт шувуу шиг туулсан юм"
Алс далайн түмэн цагаан долгион дунд
Амьдрал заяасан энэ нутгаа мөрөөдөж явсан юм.
Морин төвөргөөн, өвгөн тэнгисийн хэмнэлтэй
Молор эрдэнэ мэт тансаг найргаараа
Айлын хотонд тоглох "Хэнз хурга"-наас аваад
Алс огторгуйн "Од"-ыг хүртэл дуулсан юм.
Сэдвээрээ газраас сансрыг хамарсан
Сэтгэснээрээ галав эринийг халисан
Онгодын эзэн, гал шиг дүрэлзсэн найрагч
Орчлонд даанч цөөхөн заяах юм даа...
Яруу хурц билгийн гэгээнд чинь
Ярзайсан гөлөг шиг шарваганаж байгаад
Ядарч явахын цагт бараанаар чинь
Язарсан түрийвчээ тэмтрэн зугатаж явсан
Тийм нөхөд танд байсан гэх юм.
Тэдний мөр тэнгэрийн доор одоо алга!
Өмнөө байгаа сувдыг мэдэлгүй гишгэчихээд
Өнгөлсөн хув руу шүлсээ залгисан шунаг шиг
Алдраа бусдын оюунаар босгох гэсэн бэртэгчинд
Амьдрал хэзээнээс байр өгдөггүй нь сайхан юм.
Антарктид хэмээх мөсөн тивийн шуурган дунд
Аялгуу дууг чинь монгол хүн дууллаа.
Алс сансрын одод ярайсан замд
Агуу найргийг чинь монгол хүү дуудлаа
Нарны доор таван тив дөрвөн далайд
Найраг чинь хүрээгүй газар алга!
Найрамдал, эрх чөлөөгөөр холбогдсон алсад
Надад хүртэл хэлмэрч болж явна
Ялгуун саарлаа тарласан нүүрэнтэйн чинь хөндийд
Яралзсан шинэ хот найрамдлаар ургаж байна...
Цэлгэр хөндийд, найргийн чинь бадгийг
Цементээр өнөө үе чинь дархалж байна...
Ахуй сэтгэлийг дэн дун болтол учрааж
Аягын шаргал намаржаа хоймор шиг налайна
Цэрвүү холын униарт, Хэрлэнгийн мянган уулс
"Цэнхэрлэн харагдах"-ыг зүрх хайлтал дуулна.
Газар дэлхийд унасан гэрийн чинь буурин дээр
Гараа чичрүүлэн шүлгийн мөр холбоном
Жинхэнэ найрагчийн нутагт шүлэг бичнэ гэдэг
Жирийн надад оргилд мацах шиг хэцүү юм.
Бадагласан уртхан энэ шүлэг минь танд
Баяртай гэсэн ганц үг болж дуулдаасай!
<<Яруу найргийн үзгийг саваагүй банди барьчихаж>> гэж
Яс чинь миний хувьд бүү хавталзаасай.